تلویزیون سه بعدی بخریم یا معمولی

زمان مطالعه : 18 دقیقه

«تلویزیون سه بعدی» تلویزیون از زمان پا نهادنش به دنیا یکی از بهترین ابزار ها برای پر کردن اوقات بیکاری بوده و هست. تولید کننده گان زیادی در این زمینه فعالیت می کنند و هر روز تلویزیون های هوشمند با قابلیت های بیشتر و بهتر را روانه ی بازار می کنند. یکی از قابلیت هایی که به تلویزیون های هوشمند اضافه شده است و از محبوبیت زیادی برخوردار است قابلیت فضای سه بعدی می باشد که با استفاده از عینک سه بعدی کاربران را به یک دنیای خیالی میبرد. این دنیای خیالی پر از استرس و هیجان می باشد که لحظات خیلی خوبی را برایتان فراهم می کند. برخی از افراد به تلویزیون های معمولی علاقه دارند و می خواهند فقط به دیدن تصاویر معمولی بپردازند. ولی برخی دیگر دوست دارند که تلویزیونشان دارای قابلیت های فراوانی باشد و با استفاده از ان خیلی از کارها مانند وب گردی را انجام دهند. تلویزیون های سه بعدی می توانند خواسته ی هر کسی را برطرف کنند. این تلویزیون ها به علاوه ی تصاویر سه بعدی تصاویر معمولی را نیز پخش می کنند. پس با خرید این تلویزیون ها می توانید هم از قابلیت های جدید و تصاویر سه بعدی برخوردار باشید هم به دیدن تصاویر معمولی خیلی بهتر از تلویزیون های معمولی بپردازید. ما در این جا به صورت مختصر به برسی تلویزیون های سه بعدی می پردازیم.

«تلویزیون سه بعدی» فضای سه بعدی

تلویزیون های هوشمند دارای قابلیت های بسیار فراوان نرم افزاری هستند و به وسیله ی ان ها می توان خیلی از کارها را که با گوشی یا کامپیوتر انجام دادید انجام دهید. قرار گیری در فضای سه بعدی یکی از عالی ترین قابلیتی است که به برخی تلویزیون های هوشمند اضافه شده است. تلویزیون های سه بعدی با نمایشگر مخصوصش امکان دیدن تصاویر را در فضای سه بعدی برای کاربر فراهم می کند. با نگاه کردن به این تلویزیون وارد یک دنیای دیگر می شوید و در ان جا به دیدن تصاویر سه بعدی و کاملا خیالی می پردازید.

عینک سه بعدی

در هنگام نگاه کردن به تصاویر سه بعدی باید از عینک سه بعدی استفاده کنید زیرا با چشم تنها تصاویر در هم ریخته را مشاهده می کنید اما با استفاده از عینک های سه بعدی چشم راست و چشم چپ دو تصویر متفاوت که هر دو تاشون یکی هستند فقط کمی جابه جا شده اند را نمایش میدهند. وقتی این دو تصویر را مشاهده کنید در ذهنتان یک تصویر سه بعدی شکل می گیرد که دور از واقعیت است. زمانی که تصاویر دو بعدی کنار هم قرار می گیرند با فریب دادن ذهن تصاویر سه بعدی شکل میگیرد. در تلویزیون های سه بعدی تصاویر با عمق خیلی بیشتری نمایش داده می شوند و با نگاه کردن به انها هیجان بیش از اندازه ای به شما وارد می شود. با گذاشتن عینک سه بعدی بر روی سرتان از دنیای واقعی دور می شود و با قرار گرفتن در دنیای مجازی ممکن است بترسید خوش حال شوید ناراحت شوید و حرکات غیر منتظره ای انجام دهید.

در کل تلویزیون های سه بعدی در دو فناوری اکتیو شاتر و پسیو تولید و روانه ی بازار می شوند. شرکت هایی هم چون سامسونگ، پاناسونیک و سونی تلویزیون های سه بعدی را بر اساس فناوری اکتیو شاتر تولید می کنند. لنز های به کار رفته در عینک اکتیو شاتر دارای نمایشگر LCD هستند و تصاویر را با کیفیت فول اچ دی Full HD نمایش می دهند. این عینک ها با استفاده از باتری کار می کنند و قابل شارژ هستند. شرکت ال جی شرکتی است که در تولید تلویزیون هایش از فناوری پسیو استفاده می کند که قیمت کم تری نسبت به تلویزیون های اکتیو شاتر دارند. البته نوعی دیگر از عینک های سه بعدی هم تولید شده است که شبیه ی عینک های افتابی است و با سبک بودنشان محبوبیت زیادی پیدا کرده اند. برخی از شرکت کنندگان با تلویزیون های سه بعدی که تولید می کنند عینک سه بعدی هم ارائه می دهند اما برخی دیگر جداگانه عینک های سه بعدی را به فروش می رسانند که هزینه ی خیلی بیشتری دربر دارند. هر شرکتی برای تلویزیون سه بعدی خود عینک مخصوصی دارد و نمی توان عینک های سه بعدی شرکت دیگری را استفاده کرد.

دیده نشدن تصاویر سه بعدی

یکی از مشکلاتی که تلویزیون های سه بعدی دارند این است که همه ی افراد نمی توانند با چشم تصاویر سه بعدی را ببینند یا در صورت استفاده از عینک تصاویر سه بعدی را مشاهده می کنند ولی به سردرد شدیدی مبتلا می شوند. در صورتی که از عینک استفاده نکنید تصاویر دو بعدی نمایش داده می شوند و نمی توانید تصاویر سه بعدی را مشاهده کنید. البته تولید کنندگان دارند تلویزیون های سه بعدی تولید می کنند که نیاز به عینک نداشته باشد و در اینده ی نه چندان دور وارد بازار می شوند. اگر شما دوست نداشتید تصاویر را سه بعدی مشاهده کنید نگران نباشید چون تلویزیون های سه بعدی تصاویر دو بعدی را با کیفیت خیلی عالی نمایش می دهند و تمامی دستگاه های سه بعدی هم که به ان ها وصل می شود مانند بلوری قابلیت پخش تصاویر دو بعدی را با بالاترین کیفیت دارند. برای دیدن تصاویر سه بعدی دو عینک Passive و Active وجود دارد که به وسیله ی ان ها تصاویر دو بعدی به سه بعدی تبدیل می شوند.

عینک های سه بعدی Passive وActive

عینک‌ Passive
این عینک دارای طراحی بسیار ساده ای است که از دو لنز تشکیل شده است و هر یک از ان ها دارای رنگ متفاوتی هستند. البته بیشتر تولید کننده گان این عینک را بر اساس دورنگ ابی و قرمز تولید می کنند که با قرار گرفتن بر روی چشم هر کدام از ان ها رنگ مخالف خود را جذب می کنند به زبان ساده تر لنز قرمز رنگ های ابی را پشت خود جمع می کند و لنز ابی هم رنگ های قرمز را جمع اوری می کند به این ترتیب سر مغز کلاه می رود و تصاویر سه بعدی شکل می گیرند و شما در یک دنیای خیالی قرار می گیرید.

عینک‌ های سه بعدی Acitve
در ابتدا برای دیدن تصاویر سه بعدی فقط از عینک های Passive استفاده می شد اما این سال های اخیر یک عینک دیگر به نام Acitve برای دیدن تصاویر سه بعدی به کار برده می شود. این عینک بر خلاف عینک قبلی که تصاویر را در دو رنگ قرمز و ابی نشان می داد است. این عینک ها تصاویر را همان گونه که هستند نمایش می دهد ولی کمی با تاخیر. یکی از لنزها تصاویر را واضح و روشن و دیگری ان را تار نمایش می دهد. به این ترتیب تصاویر سه بعدی شکل می گیرد.  یکی از مهمترین عواملی که باعث می شود ما تصاویر سه بعدی را مشاهده کنیم فاصله ی چشم های ما از یکدیگر است. که هر کدام تصاویری متفاوت را می بینند و عینک های مجازی هم با توجه به فاصله ی چشم ها در کودکان و بزرگسالان تولید می شود.
برای دیدن تصاویر سه بعدی باید حتما تلویزیون سه بعدی در اختیار داشته باشیم و باید دارای نسخه ی پورت HDMI باشد. HDMI جدیدترین پورتی است که تا به حال تولید شده است و با استفاده از ان تصاویر با سرعت خیلی بالایی نمایش داده می شوند. برای نمایش دادن تصاویر سه بعدی باید تلویزیون دارای پردازنده ی قدرتمندی باشد و تصاویر را حداقل با سرعت 120 هرتز نمایش دهد. تلویزیون های سه بعدی در هنگام پخش تصاویر به روشنایی بیشتری نیاز دارند و انرژی بیشتری مصرف می کنند در حالی که تلویزیون های دو بعدی روشنایی کم تری دارند و برق کم تری نیز مصرف می کنند. تلویزیون های سه بعدی نسبت به تلویزیون های معمولی تصاویر شفاف تر و واضح تری را نمایش می دهند. هم چنین دارای قابلیت های خیلی بیشتری هستند و می توانید به برنامه های خیلی بیشتری دسترسی داشته باشید.

 

تلویزیون سه بعدی (3D TV) چیست؟ وچگونه کارمی کند؟

چگونه تصویر سه بعدی نمایش داده می شود؟ و چند نوع عینک سه بعدی ساخته شده است؟ تلویزیون سه بعدی چیست؟ وچگونه کارمی کند؟ تلویزیون هم مثل تمام فن‌آوری‌هایی که امروزه از آن‌ها استفاده می‌کنیم حاصل تکامل ایده‌ها و ابداعات ساده‌ است.برای سال‌ها فن‌آوری ساخت تلویزیون برروی تلویزیون‌های CRT سیاه‌ سفید ورنگی متوقف بود ولی اکنون سرعت پیشرفت فن‌آوری‌های تولید تلویزیون به قدری سریع است که در یک سال قیمت پیشرفته‌ترین و بزرگ‌ترین تلویزیون‌های LCD خانگی چند صد دلار کاهش می‌یابد و تقریباً هر فصل محصولات جدیدی به بازار عرضه می‌شوند. در طی دو‌ دهه اخیر شاهد ساخت تلویزیون‌های پلاسما و LCD‌ بودیم. با وارد شدن فن‌آوری HD به تلویزیون‌ها و مجهز شدن پنل‌های LCD‌ و پلاسما به سیستم‌های پخش HD تجربه کار با تلویزیون جهش بسیار بزرگی پیدا کرد.
آخرین قدمی که در زمینه تلویزیون برداشته شده‌، تلفیق فن‌آوری ضبط و پخش سه‌بعدی با پنل‌های LCD، تصویر پیش‌زمینه LED و تصاویر HD است که از ابتدای سال 2010 به طور گسترده در بازارهای جهان عرضه شد.
البته اولین ایده‌های تولید فیلم سه بعدی با ساخت فیلم “نیروی عشق” در سال 1922 شروع شد. سپس در دهه 50 میلادی و پرطرفدار شدن تلویزیون‌های، کارگردان‌ها برای کشاندن مخاطبان از جلو تلویزیون به سالن‌های سینما تصمیم گرفتند از تجربه چند بعدی تماشای فیلم استفاده کنند.
یکی از تلاش‌های آن‌ها نصب صندلی‌هایی بود که با حرکات شخص اول فیلم، مخصوصاً در فیلم‌های اکشن و ترسناک، می‌لرزند. از دیگر ایده‌های آن زمان برای متفاوت کردن تجربه تماشای فیلم سینمایی، قرار دادن اجسامی مانند اسکلت‌های متحرک در سالن سینمای در سالن پخش فیلم‌های ترسناک بود.
اکنون تولید فیلم‌های سه بعدی مانند آواتار که موفق‌ترین فیلم سه بعدی تاریخ سینما شناخته می‌شود، سرعت بسیاری گرفته‌است به طوری که چند ماه بعد از عرضه آواتار، سینماها با فیلم‌های سه بعدی دیگری مانند Clash of the Titans پر شدند و تماشاگران نیز به فیلم‌های سه بعدی تمایل بیشتری دارند. اکنون در آمریکا بسیاری از مسابقات ورزشی و برنامه‌های تلویزیون به صورت سه بعدی- HD پخش می‌شوند و تلویزیون‌های سه بعدی در بازار نیز با استفبال خوبی از سوی مشتریان روبرو شده‌اند.

بیاید کمی هم با فن‌آوری تصاویر سه بعدی دیدن آشنا شویم

آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که چرا وقتی به اجسام واقعی نگاه می‌کنیم آن‌ها را سه بعدی می‌بینیم ولی تصویر همین اجسام در صفحه تلویزیون دو بعدی است؟

به جای پاسخ دادن به این سوال بیایید به چگونگی فرآیند دیدن نگاهی بیاندازیم. تنها تحریک محیطی که باعث ایجاد تصاویر در مغز ما می‌شود، نور است. آن هم نور ساده با طول موج‌های مختلف.[چطور مغز کار می‌کند؟]
وقتی جسمی در دور دست قرار دارد، شعاع‌های نور بازتابی که از آن به دو چشم ما می‌رسد با یکدیگر موازی هستند. ولی وقتی همان جسم نزدیک می‌شود، این شعاع‌ها دیگر موازی نیستند. این خطوط از اجسامی که در نزدیکی چشم ما هستند به طور همگرا گسیل می‌شوند و چشم ما برای دیدن آن‌ها باید کمی تغییر حالت بدهد. برای اینکه این مطلب را بهتر متوجه شوید، جسمی را از فاصله دور تا نزدیک بینی خود حرکت دهید. حتما متوجه تغییر فیزیکی قسمتی از چشم خود می‌شوید.

این تغییر توسط مغز کنترل می‌شود و میزان تغییرات نیز توسط مغز ثبت می‌شود. همین اطلاعات به مغز کمک می‌کند تا فاصله اجسام تا چشم را تخمین بزند. برای مثال مغز با توجه به اینکه چشم برای دیدن یک جسم تقعر بسیار کمی پیدا کرده‌، متوجه می‌شود که این جسم احتمالاً در فاصله‌ای نزدیک قرار دارد.
ایده کلیدی ضبط و پخش تصاویر هم دقیقاً در همین عملکرد مغز و چشم است. در تلویزیون‌های سه بعدی سعی می‌شود تصاویری ارائه شود که برای هر چشم در محل متفاوتی قرار داشته باشد تا مغز آن‌ها را به صورت غیر مسطح و عمق دار تشخیص دهد.
البته مشکلی هم در اینجا وجود دارد چراکه تمرکز کردن هر چشم برروی این تصاویر متفاوت به این معنی است که میزان تقعر و نقطه فوکوس هر چشم با یکدیگر نمی‌خواند و همین امر باعث ایجاد سردرد و احساس سرگیجه می‌شود.

 

تصویر سه بعدی چیست و چگونه ساخته می شود؟

به دهه ی ۹۰ بازمیگردیم ؛ وقتیکه بازی Castle Wolfenstein ۳D همه را شوکه کرد. قلعه ای مارپیچ مانند، که با کاشیهای بلوکی ساخته شده بود و در اطراف صفحه ی نمایش چیده شده بودند. همه میدانستند این بلوک ها از تصاویر دو بعدی در رایانه بوجود آمده ولی حقیقت اینجا بود که نمیتوانستند باور کنند که چطور بازیکن توسط این بلوک ها احاطه شده است.

میتوانستیم به عقب و جلو برویم یا به چپ و راست بپیچیم و یک چرخ ۳۶۰ درجه بزنیم و تمام قسمتها را بطور ۳ بعدی نگاه کنیم. این بازی برای آن زمان یک حرکت انقلابی به حساب می آمد و بزرگترین تحول در صنعت بازیسازی محسوی می شد.
امروزه بازیکنان بازی های هرچه پیچیده تر را میپسندند ؛ گرافیک فوق العاده ، سختی بازی ، محیطهای سه بعدی کاملا طبیعی با نورپردازی واقعی و شبیه سازیهای فیزیکی واقعی …
اما ، تنها مشکل اینجاست؛ صفحه نمایش، اگر چه بازی ها و محیط آنها سه بعدی کامل هستند ولی بر روی یک صفحه نمایش دیده میشوند که کاملاً تخت است.
این دقیقا زمانیست که عینک های سه بعدی کامپیوتر (۳D PC Glasses) وارد میدان میشوند و بازی را از چیزی که هست پیچیده تر میکنند. این عینک ها برای این طراحی شده اند که اجسامی که در حال نمایش داده شدن است مانند یک منظره ی کاملا سه بعدی به مغز شما القاء شوند.
برای پی بردن به اینکه چرا ما اینچنین تصویر سه بعدی را برروی یک عینک میبینیم باید این مساله را درک کنیم که مغز ما چه اعمالی را برروی اطلاعات دریافتی از چشم ها انجام میدهد تا اطراف را اینگونه که می‌بینیم ببینیم.
کلید برجسته بینی عمق است و مغز ما از نگهداری آن خوشحال! مشروط بر اینکه از این اطمینان حاصل شود که در وهله ی اول اطلاعاتی که چشم ما دریافت میکند درست است. این دقیقا کاریست که این عینکهای آبی و قرمز انجام میدهند.

‌آشنایی با اعمالی که مغز در این رابطه انجام میدهد

انسانها ، مانند تمام موجودات دیگر به دو چشم تجهیز شده اند؛ این دوچشم در کنار هم و در یک زاویه قرار دارند. این جایگذاری بدین معناست که هر چشم منطقه ی دید چشم دیگر را دارد و هردو در یک لحظه یک منطقه را میبینند. البته این منطقه ی دید اختلاف زاویه ی بسیار اندکی دارد، بطوری که وقتی با یک چشم به یک جسم نگاه کنید و بار دیگر چشم دیگر را ببندید و با دیگری همان جسم را ببینید تفاوت زاویه‌ی آن را احساس میکنید.
هرچشم اجسامی را که میبیند، بطور مجزا به مغز میرساند و مغز آنها را به یک تصویر مجزا تبدیل میکند و بهمین ترتیب تفاوتهای جزئی را به شکل چیزی بنام عمق ترجمه میکند و پس میدهد.
این تابع یک تصویر با سه بعد میسازد ؛ جسمی شامل طول ، عرض و ارتفاع.
این دانش اضافه شده بر عمق است که تصویر سه بعدی ، یا برجسته بینی را بسیار مهم جلوه میدهد.با دید برجسته (برجسته بینی) ما معمولا با دقتی بسیار زیاد ارتباط بدنمان را با دنیای اطراف درک میکنم. مخصوصا در این حالت اجسامی که به ما نزدیک میشوند و یا از ما دور میشوند را بهتر تشخیص میدهیم. دور بودن چشمان ما از هم به این معناست که ما میتوانیم اطراف یک جسم را بدون نیاز به گرداندن سرمان ببینیم. خیلی راحت میتوان فهمید که برجسته بینی از عوامل بقاست؛ یکی از نیازهای واجب ما برای دیدن همین دید برجسته است. و کاملا طبیعیست که این دید برای بعضی از اعمال ساده مانند پرتاب کردن ، گرفتن یا زدن توپ ، راندن یا پارک کردن اتومبیل یا حتی نخ کردن سوزن واجب است.
اما نباید بگوییم اینگونه کارها بدون دید سه بعدی غیر ممکن است ولی فقدان این خاصیت تمام این کارهای ساده و ابتدایی را برای ما به مشکلی اساسی تبدیل می کند.

‌نقطه ی دید متفاوت

هر رنگ قسمتی از تصویر را تصفیه میکند، و باعث تغییری کوچک در دید هر چشم میشود؛ مغز دو تصویر متفاوت در کنار هم قرار میدهد و بدین ترتیب تصاویر مرکب آبی و قرمز به تصاویر تخیلی، کمیک یا حتی فیلم های تلویزیونی تبدیل میشود.
استریوگرام ها (زوج عکسهایی که برای برجسته بینی بکار میروند) که به عکسهایی با چشم الکترونیکی هم موسوم اند از الگوهای تقریبا اتفاقی نقطه ای استفاده میکنند ولی:
به ببیننده تکیه میکنند تا نقطه ی دید خود را به طرف راه درست بگرداند یا به تصویر تا وقتی که قسمت اصلی را ببیند نگاه کند و به مغز اجازه دهد تا اطلاعات مخفی عمق را رمز گشایی کند.
البته هردو متد اشکالات خاص خود را دارند. عینکهای آبی و قرمز دیدن رنگ را در تصاویر سه بعدی سخت میکنند و دیدن استریو گرام ها برای خود هنریست!
اما هیچ کدام از این متدها کاملا ً برای بازی مناسب نیستند.

 

نقطه دید متفاوت با عینک سه بعدی

بهرحال قانون اصلی همان است: ساختن و پرداختن ؛ یعنی بوجود آوردن و کنترل کردن هردو نقطه ی دید متفاوت ؛ ولی ساختن این دو تصویر مجزا برای هر چشم به چه میزان آسان است؟

جواب دقیقا این خلاصه میشود که چگونه بازی ساخته میشود؛ در مدتی نه چندان قبل گرافیک هایی را که ما میدیدیم کاملا با دقت برروی رایانه نقاشی میشدند . هر فریم از یک انیمیشن ، دید یک کاراکتر از هر جهتی ، هرنمایی از محیط و … همه و همه یکی یکی به کامپیوتر داده میشدن. بعنوان مثال اگر شما میخواستید یک دایناسور در زوایای مختلف داشته باشید باید هر کدام از زوایا را بطور جدا گانه نقاشی میکردید اما حالا با خیال راحت جلوی رایانه ی خود مینشینید و بایک نرم افزار گرافیکی ۳D دایناسور خود را با سه بعد میسازید.
وقتی که انجام شد. دیگر نگران زاویه های مختلف نیستید. کامپیوتر یک مدل ۳D از دایناسور در حافظه دارد و پردازش فقط برروی قسمت قابل دیدن انجام میشود و نمای سه بعدی درستی از دایناسور بدست میدهد که هرموقع که اراده کنیم زاویه های دیگر آنرا مشاهد میکنیم.
در واقعا تمام اجسامی که شما روی صفحه در یک بازی مدرن ۳ بعدی میبینید از همان راه ساخته شده اند. یک بازی درست مانند یک مدل سه بعدی بسیار بزرگ است که فقط کامپیوتر برروی قسمتی که لازم به نمایش دادن روی صفحه نمایش شماست عملیات انجام میدهد.
از آنجایی که کامپیوتر به ساخت یک نقطه ی دید راضی است مشکلی در تغییر دادن جزیی نقطه ی دید و ساخت یک نقطه ی دید دیگر پیدا نمیشود. از این به بعد تمام چیزی که شما نیاز دارید راهیست که تصویر درست را به چشم مربوطه منتقل کنید. همه ی این وظایف بر عهده ی یک نمایشگر کریستال مایع ، LCD(Liquid Crystal Display) میباشد .
این درست مثل کریستالی است که در بعضی از ساعتها وجود دارد و در بعضی مواقع روشن و بعضی مواقع تاریک میشوند؛ لنزهای ۳D PC Glasses هم میتوانند از شفاف به مات تبدیل شوند. به بیان دیگر ، عینکها میتوانند تصویری را که هرچشم روی تصویر میبیند کنترل کنند و با زمان بندی دقیق شما تصویر سه بعدی خارق العاده ای را روبروی خود میبینید.
هنگامیکه دید چپ آماده میشود چشم راست با عینک LCD مسدود شده و چیزی مشاهده نمیکند ، بهمین صورت وقتی که دید راست آماده میشود چشم چپ چیزی مشاهده نمیکند. البته این اتفاقات خیلی باسرعت عملی میشود ؛ همچنین که مغز نا خود آگاه دو تصویر با بهم ترکیب کرده و به یک دید برجسته تبدیل میکند. این همان اتفاقیست که وقتی ما یک فیلم را با یک پروژکتور قدیمی تماشا میکنیم و هنگام ترکیب شدن تصاویر لرزش ایجاد میشود.

‌چگونه تصویر سه بعدی نمایش داده می شود؟ و چند نوع عینک سه بعدی ساخته شده است؟

برای ایجاد این تفاوت بین تصاویری که هر چشم می‌بیند معمولاً از عینک‌های مخصوص استفاده می‌شود. در کل دو نوع عینک در صنعت تصاویر سه بعدی رایج هستند: عینک‌های Passive و Active.

‌عینک‌های Passive
این عینک‌ها همان عینک‌هایی هستند که به محض دیدنشان به یاد تصاویر سه بعدی می‌افتید. عینک‌های ساده با دو لنز غیر یک رنگ.
این عینک‌ها که بیشتر به نام ژرفنما (Anaglyph) معروف هستند از دو رنگ مختلف برای ایجاد اختلاف بین تصاویری استفاده می‌کنند که هر چشم می‌بیند.

 

عینک سه بعدی

اکثر عینک‌های Passive‌ از دو رنگ آبی و قرمز استفاده می‌کنند. تلویزیون‌هایی که برای کار با این عینک‌ها طراحی شده‌اند دارای تصاویر نامفهومی هستند که دارای سایه‌های قرمز و آبی هستند.
در این عینک‌ها لنز قرمز تمام نورهای قرمز را که از طرف تلویزیون گسیل می‌شوند، جذب می‌کند، به این ترتیب تصاویری که از این لنز دیده می‌شوند دارای رنگ قرمز نیستند. لنز قرمز رنگ هم همین کار را انجام می‌دهد.
چشمی که پشت لنز قرمز است تنها تصاویر آبی را می‌بیند و چشم دیگر که پشت لنز آبی است تصاویر قرمز را می‌بیند. در این حالت هر چشم قادر است تنها یک مجموعه تصویر را ببیند به همین دلیل هم مغز به اشتباه می‌افتد و فکر می‌کند که هر دو چشم تصاویر یکسانی را می‌بینند.
در این حالت محل فوکوس برای هر دو چشم ثابت است ولی تقعری که هر چشم به خود می‌گیرد متفاوت است، همین امر باعث به وجود آمدن توهم عمیق بودن تصاویر می‌شود.

‌امروزه فن‌آوری دیگری به عینک‌های Passive اضافه شده که از لنز‌های پلاریزه‌ استفاده می‌کند.
اگر به صفحه نمایشی که از این فن‌آوری استفاده می‌کند نگاه کنید، تصاویر نامفهوم و چند رنگی را می‌بینید. عینک‌های Passive این فن‌آوری بعضی شعاع‌های نوری که در جهات خاصی گسیل می‌شوند و تنها نورهای پلاریزه از لنز این عینک‌ها عبور می‌کند. به همین دلیل هم هر چشم تصاویر خاصی را می‌بیند.
عینک‌های Passive پلاریزه به این دلیل که رنگ تصاویر را تحت تأثیر قرار نمی‌دهند از طرفداران بیشتری برخوردارند. البته استفاده از این فن‌آوری بیشتر در سینما رایج است چرا که اگر بخواهید این فن‌آوری را در منزل به کار ببرید، برای هر بار استفاده از این عینک باید یک پلاریزه روی صفحه تلویزیون قرار دهید.

‌عینک‌های Acitve

در سال‌های اخیر متخصصان روش‌های دیگری علاوه بر عینک‌های Passive برای دیدن تصاویر سه بعدی طراحی کرده‌اند. در این روش نیاز به استفاده از عینک‌های مخصوص هست ولی لنز این دوربین‌ها دارای رنگ خاصی نیست.
مکانیزم کار این عینک‌ها برپایه ایجاد تاٰخیر در زمان دیدن تصاویر توسط هر چشم است.
این عینک‌ها از صفحات کوچک LCD برای ایجاد تصاویر سه بعدی استفاده می‌کنند. هر قسمت از عینک دارای حسگرهای فروسرخ است که به صورت بی‌سیم با تلویزیون ارتباط برقرار می‌کند.
زمانی که تصویری برروی صفحه نمایش ایجاد می‌شود، هر لنز این عینک تصویر مشابهی را ایجاد می‌کنند با این تفاوت که در نمایش تصاویر برای هر چشم تاٰقیر وجود دارد.
در حقیقت هر کدام از لنزها بین حالت شفاف و غیر شفاف تغییر حالت می‌دهند. زمانی که تصویر لنز راست برروی صفحه نمایش داده می‌شود، لنز چپ تاریک می‌شود و برعکس. این تغییر با سرعتی بالا رخ می‌دهد که چشم انسان قدرت تشخیص آن را ندارد.

‌تلویزیون‌های سه بعدی (3D Ready Televisions)

نمی‌توان از هر تلویزیونی انتظار تولید تصاویر سه بعدی را داشت.
اکثر کاربران ترجیح می‌دهند تلویزیون‌های سه بعدی خریداری کنند که از قبل سیستم پخش سه بعدی برروی آن‌ها نصب شده باشد.
این تلویزیون‌ها به دو صورت موجود هستند. یک سری تنها قابلیت پخش تصاویری را دارند که به صورت سه بعدی ضبط و پخش می‌شوند، این در حالی است که سری دیگری از تلویزیون‌ها می‌توانند هر تصویری را به صورت سه بعدی نمایش دهند.
این روز‌ها بیشتر تلویزیون‌های سه بعدی ترکیبی از نمایشگرهای LCD-LED با کیفیت HD هستند و بیشتر فیلم‌های سه بعدی نیز با توجه به حجیم بودن، برروی دیسک‌های بلو – ری عرضه می‌گردند.

‌ اما در نهایت شما برای دیدن یک فیلم سه بعدی با کیفیت سینما یه لوازم زیر نیاز دارید:
یک دستگاه دی وی دی بلوری با کیفیت
عینک سه بعدی
فیلم سه بعدی بلوری با کیفیت اچ دی
تلویزیون سه بعدی با کیفیت بالا

 

تلویزیون سه بعدی بدون عینک چیست؟ و سه بعدی چگونه کار می کند؟

در این مقاله قصد دارم به طور ساده تکنولوژی های سه بعدی را مورد بررسی قرار دهم و روش های ساخت عکس و فیلم سه بعدی و تکنولوژی های مختلف پخش تصاویر را معرفی کنم. پس با من همراه شوید.
به طور کلی وقتی به یک سوژه از دو منظر نگاه می کنیم (مثل دو چشم انسان) با توجه به اختلافات زاویه ای، باعث می شود بتوانیم عمق و یا فاصله اجسام از هم رو تشخیص دهیم. حالا برای دیدن فیلم و یا عکس سه بعدی نیاز داریم تصویری که به هر کدام از چشم ها فرستاده می شود با هم متفاوت باشد و از دو زاویه گرفته شوند
حالا چطور می توانیم به هر کدام از چشم ها تصویر های متفاوتی ارسال کنیم. برای این موضوع روش های مختلفی وجود دارد که سعی می کنیم به هر کدام نگاه مختصری داشته باشیم.

استریوسکوپیک (Stereoscopic)

روش اول که به استریوسکوپیک (Stereoscopic) حتما شما هم در کودکی از وسیله های شبیه به وسیله ای که در عکس آمده، برای دیدن تصاویر سه بعدی استفاده کرده اید معروف است از دو عکس مجزا برای هر چشم استفاده می کند.
در این حالت هر چشم تصویر مربوط به خود را مشاهده می کند. وسایل و روش هایی برای دیدن فیلم با این ساختار وجود دارد. از نظر این که در این ساختار تصاویر کاملا مجزا هستند و با یکدیگر تداخل (Overlap) ندارند این روش بسیار با کیفیت است ولی از طرف دیگر چون روشی فردی است و شما نمی توانید به همراه خانواده به تماشای فیلم یا تصویری بنشینید این روش خیلی طرف دار ندارد.

آناگلیف (Anaglyph)

روش دوم آناگلیف (Anaglyph) است. این روش بسیار ارزان و راحت می باشد و از ساختاری ساده استفاده می کند. همانطور که می دانید فیلتر های رنگی مانع عبور نور هم رنگ خودشان می شوند. به عنوان مثال اگر با یک فیلتر قرمز به بیرون نگاه کنید نور هایی که هم رنگ همان فیلتر هستند را نخواهید دید. حال با استفاده از تکنولوژی های کامپیوتر ما می توانیم دو تصویر برای دو چشم را روی هم بیاندازیم. با این ترفند که مثلا برای تصویر سمت چپ از یک حاله قرمز و برای تصویر سمت راست از یک حاله آبی استفاده کنیم. حالا با گذاشتن یک عینک ساده که از دو فیلتر رنگی تشکیل شده چشم چپ و راست هر کدام نور ها یا تصاویری که مربوط به خودشان است را دریافت می کنند. عینک های Red/Cyan یا همان آبی و قرمز که بسیار ارزان قیمت هستند دراین روش استفاده می شوند.
در ادامه به این روش برای ساختن تصاویر سه بعدی در خانه بیشتر خواهیم پرداخت. این روش بسیار ارزان و کار آمد است و نکته منفی آن به هم ریختگی رنگی به علت استفاده از فیلتر در زمان مشاهده تصاویر است که خیلی خوش آیند نیست.

پلاریزیشن (Polarization)

روش بعدی پلاریزیشن (Polarization) می باشد که امروزه در سینما ها برای پخش فیلم های سه بعدی استفاده می شود. این روش مانند روش قبلی بوده با این نکته که از فیلتر های پلاروید (Polaroid) به جای فیلتر های رنگی استفاده می شود. این فیلتر ها شفاف بوده و روی کیفیت تصویر و نحوه نمایش رنگ هال تاثیر ندارد. فیلتر های پلاروید مانند یک پرده کرکره عمل می کنند و نور های عمودی یا افقی ساطع شده از تصویر را از هم مجزا می کنند.

این روش بسیار ساده و بصرفه ای است. با ذکر این نکته که برای این مورد نیاز به پخش کننده ای داریم که تصاویر را بتواند به طور جداگانه با طیف های عمودی و افقی پخش کند. برای این منظور از 2 پروجکتور استفاده می کنند. برای تصاویر چشم چپ و چشم راست و جلوی هر کدام یک فیلتر پلاروید قرار می دهند.

 

اکتیو شاتر (Active shutter)

روش بعدی روش اکتیو شاتر (Active shutter) است که در تلویزیون ها و بازی های کامپیوتری سه بعدی مورد استفاده قرار می گیرند. در این روش دو تصویر متفاوت برای هر چشم تشکیل می شود یعنی یک تصویر برای چشم چپ و تصویر دیگر برای چشم راست و با فاصله زمانی بسیار کم پشت سر هم پخش می شوند. با استفاده از عینک مخصوص در لحظه ای که تصویر مربوط به چشم چپ پخش می شود صفحه ی جلوی چشم راست شما تیره می گردد تا شما با این چشم تصویر را نبینید و باین عمل بصورت برعکس برای چشم دیگر تکرار می شود. تیره شدن شیشه های عینک در سرعت بسیار بالا انجام می شود در نتیجه نمایشگرهای 3D Ready می بایست حتما بیش از 120 هرتز داشته باشند در غیر اینصورت مقداری از تصویر از دست خواهد رفت. استفاده از این تکنولوژی گران قیمت است و استفاده طولانی از آن کمی باعث سر درد می شود (تجربه شخصی) ولی به برای استفاده در محیط منزل و تجربه لذت دیدن تصاویر سه بعدی، بسیار خوب است.

سه بعدی بدون عینک

سه بعدی بدون عینک : این تکنولوژی که در صفحه نمایش های کوچک مانند موبایل یا لپ تاب ها می تواند مورد استفاده قرار گیرد از ساختار خاصی از صفحه های نمایش استفاده می کند که با توجه به فاصله شما و فاصله دو چشم دو تصویر با زاویه های مختلف نمایش داده می شود و هر چشم تصویر مربوط به خود را می بیند. این روش تا نتیجه ی نهایی فاصله زیادی دارد چون نمونه های فعلی مانند صفحه نمایش دوربین W3 از فوجی الزاما باید از فاصله خاصی دیده شوند و با تکان دادن صفحه نمایش و یا تغییر فاصله از آن تصویر گنگ و سر درد آوری مشاهده خواهید کرد.

 

سخن نهایی

در واقع تلویزیون های سه بعدی بهترین تلویزیون هایی هستند که تا حالا تولید شده اند که با نمایش دادن تصاویر سه بعدی هیجان خاصی را در شما به وجود می اورد هم چنین می توانند تصاویر معمولی را هم با بهترین کیفیت حتی کیفیت بالاتر از تلویزیون های معمولی نمایش دهند. تلویزیون های سه بعدی خیلی پیشرفته و توانایی اجرای برنامه های خیلی بیشتری را دارند در عین حال تصاویر معمولی را نیز برای علاقه مندان پخش می کنند فقط قیمت بیشتری نسبت به تلویزیون های معمولی دارند.